ŻAmyli w pałacu hrabia z hrabiną,
DmOn zwał się Rodryk, ona FrancAmesca,
A w drugim dDmomu zE7a ich melAminą
Mieszkała sE7obie jedna WiśniAmewska.


Niewinne serce miała hrabina
DmI takąż duszę pieską, niebiAmeską,
A on był gDmałgan E7i straszna śwAminia,
I pitigrE7ilił się z tą WiśniAmewską.


Biedna hrabina łzami płakała,
Z ciDmągłej żałości wyschła na dAmeskę
I na kolDmanach mE7ęża błagAmała:
Odczep się, drE7aniu, od tej WiśniAmewskiej.


Próżno chodziła z hrabią na udry,
NDma próżno klęła swą dolę piAmeską,
On ciągle gDmaniał E7do tej łachAmudry
I szeptał czE7ule: "O, ty WiśniAmewsko!"


Aż raz hrabina miecz zdjęła z ściany,
ZmiDmerzyła hrabię okiem królAmewskim.
Siedź tu, powiDmada, tE7y - w herb drapAmany,
Dzisiaj nie pE7ójdziesz do tej WiśniAmewskiej.


On zaś będący pod alkoholem,
CzDmyli, jak mówią - zalany w pAmestkę,
Wyrżnął hrabDminę łbE7em w antresAmolę
I dawaj, gE7azu! Do tej WiśniAmewskiej,


Biedna hrabina padła na dywan,
CDmała zalała się krwią niebiAmeską,
A gdy już czDmuła, żE7e dogorAmywa,
Rzekła: poczE7ekaj, o ty, WiśniAmewsko.


Potem się odbył pogrzeb wspaniały,
HrDmabia nad grobem poronił łAmezkę,
Strasznie się mDmartwił przE7ez dzionek cAmały,
A na noc E7poszedł ... do tej WiśniAmewskiej.


Wtedy hrabina z mogiłki wstała,
WDmyrwała z trumny sękatą dAmeskę,
Poszła za hrDmabią, nE7a śmierć go sprAmała
I rozwalE7iła łeb tej WiśniAmewskiej.


Chociaż lebiegi grzeszyli tyle
DmI na nich w końcu też przyszła krAmeska.
Dziś sobie lDmeżą w jE7ednej mogAmile:
Hrabia, hrabE7ina i... ta WiśniAmewska.