Dynda na drzewie wisielec okrutny,
Zimny, zdrętwiały – hymn nuci smutny
Oczy otworzył i sekret powierzył,
A w to, co powiedział – nikt nie uwierzy.

Zatruł swą czernią lasy już senne,
Węglem pobrudził słońce niedzielne -
Świat stał się plamą, życie – złym gestem.
Trup oczy zamknął i krzyknął: „Nic jestem!”