łeb roztrzaskała gałąź zbłądzona
z wierzby wyrwana burzy żądaniem
tam gdzie o brzasku tańczyły promienie
pod powiekami krew się rozlała

patrzy się otchłań jak juchę swą zbieram
w przestworza pluję zębów próchnami

kurewskie życie kipi szalenie
w trawie zalegnę, nic już nie zmienię!

wtem się pode mną brzuch ziemi otwiera
i wpadam w pustego globu otchłanie

i już nie będę na powierzchni
żywota wiódł pomiędzy karłami
lecz w brzuchu ziemi, do końca wszechświata
żył będę z olbrzymami