( C F C F C F C F )

KiedCyś błyszczałaś jak słońca blasDmk,
RzucEmałaś żebrakowi drobFnych garść, czyż nie byłoG tak? czyż nie było G7tak?
LudzCie wołali - „Uważaj zatemDm,
Bo cEmoś ci może się Fprzytrafić i to nie jGest żart, to nie jeG7st żart!”
Kto sFkacze, ten może przewrócić się,G 
Ilu wFyśmiałaś, przypomnij to Gsobie,
LeczF teraz snujesz siEmę jak tenDm duch,  C 
DumFną laleczką niEme jesteś już Dm  C 
I o pDmosiłek na kolanach przechodniów błagasz znóFw.  G 

Jak czujesz sięC, F  [-]  G 
Jak czujesz siCę F  [-]  G 
Bez żadnej przystanCi F  [-]  G 
I gdzie jest dom twójC? F  [-]  G 
Samotna jak kamieCń F  [-]  G 
C F - G ( C F G - z harmonijką C )
Toczący się w dół.

I choć chodziłaś do najlepszych szkół,
Nie nauczono cię Panno Samotna jak masz przetrwać tu, jak masz przetrwać tu!
Nie zadawałaś się z byle kim,
Z brudnym włóczęgą, ani żadnym z nich, oni nie kłamią, nie kłamią!
Lecz wreszcie zdałaś sobie sprawę, że
Nikt z nich już stąd nie wyciągnie cię,
Więc błąkasz się po ulicach jak cień,
Żebrzesz o uśmiech, wszędzie wciskasz się
I myślisz wciąż co na tym zyskasz, co zyskasz?

Czy widziałaś żonglerów i ich zmarszczone brwi,
Gdy dla ciebie popisywali się i robili sztuczki, a ty…?
Krzywdzono biednych, nie mówiłaś nic,
Nie rozumiałaś wtedy, że tak nie powinno być nigdy!
Zwykłaś ujeżdżać kulawego konia
I dyplomatę z syjamskim kotem na ramieniu,
Czyż nie było ci ciężko, gdy nagle odkryłaś,
Że wszystko to żałosnym kłamstwem było
I że zgubiłaś, zgubiłaś wtedy miłość.

Księżniczka na wieży i wszyscy piękni ludzie
Schlebiają sobie w świecie pełnym złudzeń i snów, i snów!
Ty to zostaw lepiej, a pierścień z diamentem
Schowaj głęboko i nie stawaj z nimi w jednym rzędzie, nie stawaj już!
Napoleon w łachmanach na bezludnej wyspie,
Pobiegnij do niego, on teraz woła cię.
Gdy ci wszystko zabiorą, cóż możesz jeszcze stracić,
Gdy jesteś nikim, wiesz ile naprawdę to znaczy,
Znikają tajemnice i nie ma nic do ukrycia.