Porwaliśmy się n[C]a zdobycie wielkich g[D]ór, herosi z dawnych [h] lat służyli nam za w[e]zór. Przez niebotyczną g[C]rań pięliśmy długo[D] się, niejeden odpadł[h] tam, znajdując w dole[e] śmierć. Po drodze hulał [C]wiatr i sypał w oczy ś[D]nieg, paraliżował st[h]rach, odbierał zmysły l[e]ęk. Lecz nie ustawał n[C]ikt, nawet w godzinie[D] złej, zaciskał pięści [h]i śmiechem wołał: Hej[e]! Prze[C]pięknie je[D]st, [e]i tylko tlenu mn[H]iej... A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość, bo tam na dole Zła naprawdę było dość. I warto było iść, do góry wciąż się piąć, by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć. I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat, choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad. Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej, zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej! Przepięknie jest, i tylko tlenu mniej... Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel, opłacił się nasz trud - osiągnęliśmy cel. Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt, gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt. Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech, bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech. I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak, minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak: Przepięknie jest, i tylko tlenu brak... Przepięknie jest, i tylko tlenu brak...

Porwaliśmy się n[C]a zdobycie wielkich g[D]ór, herosi z dawnych [h] lat służyli nam za w[e]zór. Przez niebotyczną g[C]rań pięliśmy długo[D] się, niejeden odpadł[h] tam, znajdując w dole[e] śmierć. Po drodze hulał [C]wiatr i sypał w oczy ś[D]nieg, paraliżował st[h]rach, odbierał zmysły l[e]ęk. Lecz nie ustawał n[C]ikt, nawet w godzinie[D] złej, zaciskał pięści [h]i śmiechem wołał: Hej[e]! Prze[C]pięknie je[D]st, [h]i tylko tlenu mn[e]iej... A prowadziły[C] nas Nadzieja, Wiara, Zło[D]ść, bo tam na dole[h] Zła naprawdę było d[e]ość. I warto było i[C]ść, do góry wciąż się pi[D]ąć, by sobą wreszcie być[h], by przestać karki g[e]iąć. I w czas wędrówki[C] tej, był każdy z nas jak[D] brat, choć nie obyło się[h] bez wiarołomnych zdra[e]d. Lecz nie ustawał ni[C]kt, nawet w godzinie złe[D]j, zaciskał pięści i[h] ze śmiechem wołał: [e]Hej! Prze[C]pięknie je[D]st, [h]i tylko tlenu mn[e]iej... Aż po tysiącach pr[C]ób, przez przeraźliwą bi[D]el, opłacił się nasz tr[h]ud - osiągnęliśmy c[e]el. Czuliśmy bicie se[C]rc i pod stopami szcz[D]yt, gdzie pewne było, ż[h]e przed nami nie był n[e]ikt. Lecz nie odezwał si[C]ę tym razem żaden śmie[D]ch, bo wszyscy padli t[h]u, zajadle łapiąc de[e]ch. I dziwny jakiś by[C]ł zwycięstwa słodki sma[D]k, minęło parę chwi[h]l, aż ktoś wychrypiał t[e]ak: Prze[C]pięknie je[D]st, [h]i tylko tlenu br[e]ak... Prze[C]pięknie je[D]st, [h]i tylko tlenu br[e]ak...