EmWprost, na przełaj, przez pola zardzewiałe zmierzchem
jeAmdziemy w głąb nocy, smutni Don Kichoci,
po to Emtylko, by kiedyś (może w baśni progu)
roCzerwał nam świadomość Dzabłąkany pocisk

Nasze istnienie cierpkie jest, na pół przytomne,
czekające na nowość - nastanie nieznane.
Lękiem w noc wyczekiwań serce pięścią bije,
nie wie, czy błądzić dalej, czy czekać na ranek.

Ref.: GSzczęścia jest tylko tyle, Dile go wymarzysz,
kiedy Emręce ugrzęzną ci Cpalcami w Dbłocie.
Ty!... Gpamiętaj o baśni, Dco cię kiedyś zbawi,
lecz Amnie walcz o nią z ludźmi, Csmutny Don KiDchocie.

Wiatraki rozszalałych, wirujących myśli
drą nam jaźnie purpurą, powstających godzin.
Los nasz tętni, za słońca ukryty zachodem,
zbudzi się może szczęściem w jutrzni słońc narodzin.

Ref.: Szczęścia jest tylko tyle, ile go wymarzysz,
kiedy ręce ugrzęzną ci palcami w błocie.
Ty!... pamiętaj o baśni, co cię kiedyś zbawi,
lecz nie walcz o nią z ludźmi, smutny Don Kichocie.