Tam las się pochyla prastarym chojarem, Nad ciemnym strumieniem niebo się zamyka. Tam buk rosochatym zakrywa konarem Mogiły, których nawet wiatr unika. Dla oczu ukryty — niedostrzegły wzrokiem Jedyny ślad wymarłej sadyby — — Gasnąca drożyna spleciona z potokiem Jakby nie była — odeszła jak gdyby. Porosły drzewa, gdzie umarły chaty, Zamknęły się cerkwi widmowe wierzeje. Opuścił sioło Chrystus Pantokrator, Zgięty w pół krzyż samotnie niszczeje. Na przekór podnieśmy ku niebu ektenie, Na próżno błagajmy błogosławienia, Za Łemkowynę módlmy się daremnie, Może dostąpimy jeszcze przebóstwienia. Mgły poruszymy świętym wozduchem, Chramowe ikony podniesiemy z pyłu. Obudzimy chóry naszej wiary kruchej, Hospody pomyłuj! Hospody pomyłuj! Hospody pomyłuj! Dlaczego przestałem być Rusnakom bratem, Chociaż wzorem dla nas te same hermeneje. Dokąd uleciały cheruby skrzydlate, Czemu płomień w oczach już duszy nie grzeje? Słupy dymu z nagła podparły ciężkie chmury, Gdy od nieba dzielił nas tylko ikonostas. Umilkły w bólu niewzruszone góry — — Jedyne, które miały tu pozostać. Ku czyjej chwale wzniosły się pochodnie, Całopalne ofiary dla którego Boga, Jacyż to święci tej krwi byli głodni, W jakim obrządku ojców kto pochował? Na przekór podnieśmy ku niebu ektenie, Na próżno błagajmy błogosławienia, Za Łemkowynę módlmy się daremnie, Może dostąpimy jeszcze przebóstwienia. Mgły poruszymy świętym wozduchem, Chramowe ikony podniesiemy z pyłu. Obudzimy chóry naszej wiary kruchej, Hospody pomyłuj! Hospody pomyłuj! Hospody pomyłuj! Na plecach wysoko ponieśmy ektenie, Chociaż niegodniśmy błogosławienia. Odprawmy na szczytach pokutę zmęczeniem, Może doprosimy się tym przebaczenia. Mgły poruszymy świętym wozduchem, Chramowe ikony podniesiemy z pyłu, Obudzimy chóry naszej wiary kruchej, Hospody pomyłuj! Hospody pomyłuj! Hospody pomyłuj!

1. Tam [a]las się pochy[a7]la pra[a]starym chojarem, Nad [a]ciemnym stru[a7]mieniem niebo [a]się zamyka. Tam [a]buk roso[a7]chatym zak[a]rywa konarem Mo[a]giły, których [a7]nawet [a]wiatr unika. Dla [a]oczu ukryty[a7] — niedo[a]strzegły wzrokiem Je[B]dyny ślad wymarłej sadyby — — [a]Gasnąca [a7]drożyna s[a]pleciona z potokiem J[B]akby nie była — odeszła jak gdyby. Po[a]rosły [G]drzewa, gdzie [D]umarły [a]chaty, Zam[e]knęły się [F]cerkwi wid[d]mowe wie[E7]rzeje. [a]Opuścił s[G]ioło [D]Chrystus Pan[a]tokrator, [e]Zgięty w pół [F]krzyż [d]samotnie ni[E7]szczeje. Ref. Na [a]przekór podnieśmy ku [C]niebu ektenie, [G]Na próżno błagajmy bło[D]gosławienia, [a]Za Łemkowynę módlmy [C]się daremnie, [G]Może dostąpimy jeszcze [F]przebóstwienia. [a]Mgły poruszymy [C]świętym wozduchem, [G]Chramowe ikony podnie[D]siemy z pyłu. [a]Obudzimy chóry naszej [c]wiary kruchej, [G]Hospody pomyłuj! [D]Hospody pomyłuj! [F]Hospody pomyłuj! 2. Dla[a]czego prze[a7]stałem być Ru[a]snakom bratem, [a]Chociaż wzorem [a7]dla nas te [a]same hermeneje. [a]Dokąd ule[a7]ciały [a]cheruby skrzydlate, [a]Czemu płomień [a7]w oczach już [a]duszy nie grzeje? [a]Słupy dymu z [a7]nagła pod[a]parły ciężkie chmury, [B]Gdy od nieba dzielił nas tylko ikonostas. [a]Umilkły w [a7]bólu [a]niewzruszone góry — — Je[B]dyne, które miały tu pozostać. Ku [a]czyjej [G]chwale wznio[D]sły się pocho[a]dnie, Cało[e]palne [F]ofiary dla któ[d]rego [E7]Boga, [a]Jacyż to [G]święci tej [D]krwi byli [a]głodni, W [e]jakim ob[F]rządku ojców [d]kto po[E7]chował? Ref. Na [a]przekór podnieśmy ku [C]niebu ektenie, [G]Na próżno błagajmy bło[D]gosławienia, [a]Za Łemkowynę módlmy [C]się daremnie, [G]Może dostąpimy jeszcze [F]przebóstwienia. [a]Mgły poruszymy [C]świętym wozduchem, [G]Chramowe ikony podnie[D]siemy z pyłu. [a]Obudzimy chóry naszej [c]wiary kruchej, [G]Hospody pomyłuj! [D]Hospody pomyłuj! [F]Hospody pomyłuj! Na [a]plecach wysoko po[C]nieśmy ektenie, [G]Chociaż niegodniśmy [D]błogosławienia. [a]Odprawmy na szczytach [C]pokutę zmęczeniem, [G]Może doprosimy się tym [F]przebaczenia. [a]Mgły poruszymy [C]świętym wozduchem, [G]Chramowe ikony podnie[D]siemy z pyłu. [a]Obudzimy chóry naszej [c]wiary kruchej, [G]Hospody pomyłuj! [D]Hospody pomyłuj! [F]Hospody pomyłuj!