CAmo byE7ło, nAmie wróci - i szaty rozdzierać by próżno.
CCóż,G7 każda epoka ma własny porządek i ład...
CA prA7zecieżC mi A7żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin -
TDmak cG7hętniCe byAmm dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł.
CA prA7zecieżC mi A7żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin -
DmTak G7chętnCie bAmym dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł.


Dziś już nie musimy piechotą się wlec na spotkanie
I tyle jest aut, i rakiety unoszą nas w dal...
A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie,
I nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal.
A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie,
I nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal.

Pozdrawiam i wielbię swój wiek, swego stwórcę i mistrza,
Szalony mój wiek, zdolny wiek mój chcę cenić i czcić...
A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza,
I jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić.
A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza,
I jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić.

No cóż, nie na darmo zwycięstwem nasz szlak się uświetnił
I wszystko już jest - cicha przystań, non-iron i wikt...
A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym
Górują cokoły, na których nie stoi już nikt.
A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym
Górują cokoły, na których nie stoi już nikt.

Co było, nie wróci... Wychodzę wieczorem na spacer
I nagle spojrzałem na Arbat i - ach, co za gość!
Rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się,
Ach, głowę bym dał, że już jutro wydarzy się coś.
Rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się,
Ach, głowę bym dał, że już jutro wydarzy się coś.