Zaplątała nam lato
w pajęczyny jesień.
Nie poradzisz nic na to
Nadszedł, miła, nasz wrzesień.

Nie ten polski, tragiczny
ale własny, miłosny.
Szary i nostalgiczny
lecz częściej radosny.

Niech wolno mi będzie,
niech bogi pozwolą,
tulić Cię miła wiecznie:
w domu, w lesie, na polu.

Abyśmy tacy wtuleni
mogli przetrwać do wiosny,
zimą nie zalęknieni,
od wtulenia radośni.